English
Español 
Português 
русский 
Français 
日本語 
Deutsch 
tiếng Việt 
Italiano 
Nederlands 
ภาษาไทย 
Polski 
한국어 
Svenska 
magyar 
Malay 
বাংলা ভাষার 
Dansk 
Suomi 
हिन्दी 
Pilipino 
Türkçe 
Gaeilge 
العربية 
Indonesia 
Norsk 
تمل 
český 
ελληνικά 
український 
Javanese 
فارسی 
தமிழ் 
తెలుగు 
नेपाली 
Burmese 
български 
ລາວ 
Latine 
Қазақша 
Euskal 
Azərbaycan 
Slovenský jazyk 
Македонски 
Lietuvos 
Eesti Keel 
Română 
Slovenski 
मराठी 
Srpski језик
Çöp Yakma Fırınlarının Geliştirilmesi
2023-04-07
Çöp yakma, evsel atıklar, tıbbi atıklar, genel endüstriyel atıklar (genel endüstriyel atıklar, kirlilik deşarjına ilişkin izleme gerekliliklerini karşılamak için yüksek sıcaklıkta yanma, ikincil oksijenleme ve otomatik cüruf tahliyesi gibi yüksek teknoloji önlemlerini benimser) vb. için uygundur.
Düzenli depolama ve kompostlaştırmayla karşılaştırıldığında çöp yakma, daha fazla arazi tasarrufu sağlar ve yüzey suyu ve yeraltı suyu kirliliğine neden olmaz.
Kentleşmenin hızlanması ve inşaat alanı göstergelerinin limitlere yaklaşmasıyla birlikte, çöp yakma, yoğun nüfusa, sıkı arazi kullanımına ve çöp kuşatmasına sahip orta ve doğu bölgelerdeki büyük ve orta ölçekli şehirler için giderek pratik bir tercih haline gelmiştir.
19. yüzyılın ikinci yarısından itibaren gelişmiş Batı ülkeleri atık yakma ekipmanları tasarlamakta ve geliştirmektedir.
Dünyadaki ilk katı atık yakma ekipmanı, Avrupa'da ikinci teknolojik devrim sırasında doğdu. 19. yüzyılın ikinci yarısında İngiltere'deki Paddington, yoğun nüfuslu bir sanayi şehrine dönüştü.
1870 yılında Paddington City'de bir çöp yakma fırını işletmeye alındı. O dönemde çöpün hem nem hem de kül içeriği yüksek olduğundan kalorifik değeri düşük ve yakılması zordu. Bu nedenle, bu çöp yakma fırınının çalışma durumu kötüydü ve kısa sürede faaliyeti durduruldu. Çöpün yakılmasındaki kalitesizlik ve zorluk sorunlarına yanıt olarak, ilk önce çift katmanlı bir ızgara benimsendi (alt ızgarada kuvvetli yanan kömür dikişleri ile) ve daha sonra 1884'te çöpleri kömürle karıştırmak için bir girişimde bulunuldu. çöp yakıtının yanma özelliklerini iyileştirir. Ancak her iki denemede de tatmin edici sonuçlar alınamadı ve bacanın alçak olması nedeniyle çevre, rahatsız edici dumanla kirlendi.
Tahriş edici duman ve karbon siyahı kirliliği sorununu çözmek için alınan ilk önlem, yakma sıcaklığının 700 °C'ye, daha sonra ise 800-1100 °C'ye çıkarılmasıdır. O zamanlar, insanlar yanma havası hacminin ve giriş yönteminin baca gazı sıcaklığı üzerindeki etkisinin zaten farkındaydı; bu nedenle bacayı yükseltmek, besleme fanlarını ve indüklenen çekişli fanları yapılandırmak gibi önlemler, havalandırmayı artırmak ve yanma talebini karşılamak için art arda benimsendi. Yakma işlemindeki hava hacmi. Baca yükseltildikten sonra dumandaki tahriş edici ve zararlı maddelerin yayılması sorununu da çözer.
Farklı bölge ve mevsimlerde çöpün türü ve bileşiminde meydana gelebilecek önemli değişiklikler nedeniyle, çöp yakma ekipmanlarının yakıt uyumu iyi olmalıdır. Bu bağlamda o dönemde alınan teknik önlemler, yakma fırınına bir çöp kurutma alanının eklenmesi ve yanma havasının ön ısıtılmasının kullanılmasıydı.
Düzenli depolama ve kompostlaştırmayla karşılaştırıldığında çöp yakma, daha fazla arazi tasarrufu sağlar ve yüzey suyu ve yeraltı suyu kirliliğine neden olmaz.
Kentleşmenin hızlanması ve inşaat alanı göstergelerinin limitlere yaklaşmasıyla birlikte, çöp yakma, yoğun nüfusa, sıkı arazi kullanımına ve çöp kuşatmasına sahip orta ve doğu bölgelerdeki büyük ve orta ölçekli şehirler için giderek pratik bir tercih haline gelmiştir.
19. yüzyılın ikinci yarısından itibaren gelişmiş Batı ülkeleri atık yakma ekipmanları tasarlamakta ve geliştirmektedir.
Dünyadaki ilk katı atık yakma ekipmanı, Avrupa'da ikinci teknolojik devrim sırasında doğdu. 19. yüzyılın ikinci yarısında İngiltere'deki Paddington, yoğun nüfuslu bir sanayi şehrine dönüştü.
1870 yılında Paddington City'de bir çöp yakma fırını işletmeye alındı. O dönemde çöpün hem nem hem de kül içeriği yüksek olduğundan kalorifik değeri düşük ve yakılması zordu. Bu nedenle, bu çöp yakma fırınının çalışma durumu kötüydü ve kısa sürede faaliyeti durduruldu. Çöpün yakılmasındaki kalitesizlik ve zorluk sorunlarına yanıt olarak, ilk önce çift katmanlı bir ızgara benimsendi (alt ızgarada kuvvetli yanan kömür dikişleri ile) ve daha sonra 1884'te çöpleri kömürle karıştırmak için bir girişimde bulunuldu. çöp yakıtının yanma özelliklerini iyileştirir. Ancak her iki denemede de tatmin edici sonuçlar alınamadı ve bacanın alçak olması nedeniyle çevre, rahatsız edici dumanla kirlendi.
Tahriş edici duman ve karbon siyahı kirliliği sorununu çözmek için alınan ilk önlem, yakma sıcaklığının 700 °C'ye, daha sonra ise 800-1100 °C'ye çıkarılmasıdır. O zamanlar, insanlar yanma havası hacminin ve giriş yönteminin baca gazı sıcaklığı üzerindeki etkisinin zaten farkındaydı; bu nedenle bacayı yükseltmek, besleme fanlarını ve indüklenen çekişli fanları yapılandırmak gibi önlemler, havalandırmayı artırmak ve yanma talebini karşılamak için art arda benimsendi. Yakma işlemindeki hava hacmi. Baca yükseltildikten sonra dumandaki tahriş edici ve zararlı maddelerin yayılması sorununu da çözer.
Farklı bölge ve mevsimlerde çöpün türü ve bileşiminde meydana gelebilecek önemli değişiklikler nedeniyle, çöp yakma ekipmanlarının yakıt uyumu iyi olmalıdır. Bu bağlamda o dönemde alınan teknik önlemler, yakma fırınına bir çöp kurutma alanının eklenmesi ve yanma havasının ön ısıtılmasının kullanılmasıydı.
We use cookies to offer you a better browsing experience, analyze site traffic and personalize content. By using this site, you agree to our use of cookies.
Privacy Policy